„Przez chwilę stali tak naprzeciw siebie. Złudzenie było zbyt nieuchwytne, by ksiądz Donissan mógł naprawdę odczuć przerażenie. Bez względu na wysiłki, jakie czynił, nie był w stanie całkowicie odróżnić się od swojego sobowtóra, a przecież zachował połowiczne poczucie własnej jedności, jednolitości. Nie, to nie było przerażenie, ale lękliwa trwoga, zupełnie wyjątkowa, tak dojmująca, że zamysł zwrócenia się do tej podobizny jak gdyby do wroga, który przybrał jego własną postać, wydał mu się prawie niedorzeczny. A jednak się odważył. – Idź precz, szatanie! – rzucił przez zaciśnięte zęby…
Lecz słowa uwięzły mu w gardle, a ręka, którą zwrócił przeciw samemu sobie, jeszcze drżała. Niemniej chwycił to ramię, wyczuł jego siłę, nie konając z przerażenia, jął ściskać je, aby zmiażdżyć, gniotąc palcami z nagłą zaciekłością. Miał przed sobą swoją własną twarz, własny wzrok, na policzku czuł własny oddech, własne ciepło pod ręką… Potem wszystko zniknęło”.
– fragment książki
