Amy Carmichael urodziła się w 1867 roku w wiosce Millisle w Irlandii i bezwarunkowo oddała swoje życie Chrystusowi. Najpierw pojechała do Japonii, ale tam powiedziano jej, że nie będzie w stanie wytrzymać klimatu. Po krótkim pobycie na Cejlonie (obecnie Sri Lanka) przybyła do Indii w 1895 roku i pozostała tam aż do śmierci 18 stycznia 1951 roku, przez ten cały okres nie wyjeżdżając na urlop nawet jeden raz. Jej pełne poświęcenia życie i służba są inspiracją dla wszystkich, którzy interesują się misjami chrześcijańskimi i głębszym życiem w Bogu.
Przez prawie dwadzieścia lat była niepełnosprawna, rzadko opuszczała pokój. W tym czasie napisała trzynaście nowych książek,oprócz przygotowania do druku wielu wznowień starszych publikacji. Cały czas pisała wiersze, które otrzymywała Rodzina. Następnie układano do nich muzykę i śpiewano na codziennych spotkaniach modlitewnych oraz w Domu Modlitwy. Ogromnie wzrosła wtedy liczba chrześcijan na całym świecie, którzy byli głęboko poruszeni wyzwaniem zawartym w jej książkach. Sądzę, że śmiało można powiedzieć, iż po upadku i poważnej kontuzji, Bóg użył jej pióra, aby przynieść o wiele szersze i głębsze błogosławieństwo niż we wszystkich poprzednich latach.
Jeden z jej wierszy – śpiewany też w języku polskim:
O, Miłości wieczna, przyjdź
Wszystkie więzy skrusz!
Twej Golgoty krzyża moc
Niech objawi się!
Napełń, nasyć, przepełń serce!
O, miłości wieczna, przyjdź
Wszystkie więzy skrusz.
O, Miłości wieczna, przyjdź
i przepełnij mnie!
Twej Golgoty krzyża moc
W sercu poznać chcę.
Napełń, nasyć, przepełń serce!
O, miłości wieczna, przyjdź
i przepełnij mnie.
