Gdyby dzisiaj zapytać dwudziestu dobrych ludzi, co uważają za najwyższą z cnót, to dziewiętnastu z nich zapewne odpowie, że bezinteresowność. Jeśli jednak zapytalibyście o to samo dowolnego chrześcijanina w dawnych czasach, odparłby: miłość. Widzicie, co się stało? Miejsce pozytywnego określenia zastąpiło negatywne i ma to znaczenie nie tylko językowe. Przecząca forma słowa bez-interesowność nie sugeruje, abyśmy w pierwszej kolejności czynili rzeczy dobre dla innych, lecz abyśmy odmawiali ich sobie – jakby ważne było nie szczęście innych, lecz nasza wstrzemięźliwość. Nie sądzę, aby to wynikało z chrześcijańskiej cnoty miłości. Nowy Testament wiele mówi o samowyrzeczeniu, ale nigdy nie jest ono celem samym w sobie. Mamy dokonywać wyrzeczeń i brać na siebie krzyż, aby naśladować Chrystusa. I niemal każdy opis tego, co osiągniemy, tak postępując, zawiera odwołanie do jakiegoś pragnienia. Jeżeli we współczesnym umyśle czai się przekonanie, że pragnienie własnego dobra i nadzieja na osiągnięcie radości to rzeczy złe, to wyjaśniam, iż przekonanie to wywodzi się od Kanta i stoików, a nie z wiary chrześcijańskiej. W rzeczy samej, wziąwszy pod uwagę szczodre obietnice zawarte w Ewangelii, wygląda na to, że Chrystus Pan uważa nasze pragnienia nie za zbyt silne, lecz za zbyt słabe. Tak jak u nieświadomego dziecka, które zadowala się lepieniem babek w brudnej piaskownicy, bo nie wie, czym jest obietnica spędzenia wakacji nad morzem – nie ma w naszych sercach entuzjazmu i oszałamiamy się alkoholem, seksem oraz ambicją, chociaż mamy obietnicę osiągnięcia nieskończonej radości. Zbyt łatwo nas zadowolić.
CLIVE STAPLES LEWIS – urodził się w Belfaście w Północnej Irlandii 29 listopada 1898 roku.W 1916 roku został przyjęty na jedną z dwóch legendarnych uczelni angielskich – Uniwersytet w Oksfordzie. Mimo tego sukcesu, bez wahania zgłosił się do armii, by walczyć w okopach południowej Francji podczas pierwszej wojny światowej.
Po jej zakończeniu powrócił do Oksfordu, gdzie z entuzjazmem podjął studia i ukończył je z wyróżnieniem z literatury greckiej i łacińskiej, filozofii, starożytnej historii i literatury angielskiej oraz został wybrany na prestiżowe stanowisko wykładowcy Magdalen College w Oksfordzie. Pracował tam jako profesor literatury średniowiecznej i renesansu przez kolejnych 29 lat.Oprócz spełniania nauczycielskich obowiązków, Lewis rozpoczął też wydawać swoje książki. Jego pierwsza publikacja The Pilgrim’s Regress dotyczyła jego osobistej ekspedycji do świata wiary chrześcijańskiej. Wkrótce po wydaniu Lwa, Czarownicy i starej szafy, Lewis napisał sześć kolejnych książek z cykluOpowieści z Narnii, a wieńczącą serię – Ostatnią Bitwę publikując w 1956 roku. Od tego czasu Opowieści z Narniisprzedały się w liczbie ponad 100 milionów egzemplarzy i znalazły swoje miejsce pośród najbardziej ukochanych i poczytnych książek literatury dziecięcej. Po ukończeniu serii, Lewis pisał dalej, poruszając tematy religijne i autobiograficzne, ale już na znacznie mniejszą skalę. Zmarł w 1963 roku. W pamięci czytelników na całym świecie pozostanie jako autor zachwycający i inspirujący coraz to nowe pokolenia.
