BÓG POSADZIŁ… CHODŹClE… STÓJClE…
WSTĘP Jeśli życie chrześcijanina ma być Bogu
przyjemne, to musi ono we wszystkim być dostosowane do Jego Woli. Bardzo często
się zdarza, że W związku z koniecznością zastosowania tej zasady w naszym życiu,
kładziemy specjalny nacisk na jakiś szczegół naszego zachowania się lub naszej
pracy dla Niego, .a równocześnie nie zdajemy sobie sprawy z zasięgu wymaganej od
nas poprawki, niekiedy też i z punktu wyjścia, od którego dana poprawka miałaby
się rozpocząć. Bóg jednakowo mierzy wszystko, od początku do końca, przy pomocy
jednej tylko miary, którą jest doskonałość Jego Syna. Słowa Boże stwierdza to
całkiem jasno, że Bogu Upodobało się „w Chrystusie w jedno zgromadził wszystko w
którym i do dziedzictwa przypuszczeni jesteśmy” (Efez. 1,10.11). Moją gorącą
modlitwą jest, aby w rozważaniach które nastąpią, oczy nasze mogły się na nowo
otworzyć ku ujrzeniu prawdy, że jedynie wtedy, gdy cały nacisk położymy na tym,
aby być w Chrystusie będziemy mogli Spodziewać się wypełnienia celu, który Bóg
przewidział dla nas, a jest nim: „A byś my byle ku chwale sławy Jego” (Efez.
2,12). Jako podstawę naszych rozważań weźmiemy List apostoła Pawia do Efezów.
Podobnie jak Wiele innych Listów apostoła Pawia, ten również dzieli się w sposób
naturalny na dwie części, a mianowicie na część dogmatyczną i praktyczną. Część
dogmatyczna (rozdziały 1 do 3) ma za swój główny temat wielkie fakty dotyczące
odkupienia, które Bóg sprawił nam w Chrystusie. Część praktyczna (rozdziały 4 do
6) prowadzi nas dalej, wskazując nam na wymagania) przy pomocy których
zdefiniowane jest chrześcijańskie zachowanie się i gorliwość, jakiej Bóg od nas
żąda w świetle tegoż odkupienia. Obie części są ze sobą ściśle związane, ale
zauważymy, że w każdej z nich nacisk położony jest na coś innego. Część drugą,
która w spos5b oczywisty ma do czynienia z zagadnieniami natury praktycznej,
moglibyśmy dla łatwiejszego jej przestudiowania podzielić na dalsze dwie części,
stosownie do ich tematyki, a mianowicie na pierwszą, dłuższą, od rozdziału 4,1
do 6,9 i drugą, o wiele krótszą, od 6, 10 do końca. Pierwsza część ma do
czynienia z naszym życiem pośród tego świata, a druga ze złym, to jest z
diabłem. Tak więc otrzymujemy podział Listu do Efezów na trzy części, Z których
pierwsza wy jaśnia stanowisko wierzącego w Chrystusie (1,1—3,21), druga — jego
życie pośród tego świata (4,1—6,9) i wreszcie trzecia — jego stosunek do wroga
naszej duszy, to jest do diabła (6,1O—24). Możemy to dla przejrzystości
przedstawić w postaci następującej tabelki: LIST DO EFEZÓW A. Rozdziały o treści
dogmatycznej 1—3. 1. Nasze stanowisko w Chrystusie (1,1—3,21) B. Rozdziały o
treści praktycznej 4—6. 2. Nasze życie pośród tego świata (4,1—6,9). 3. Nasz
stosunek do diabła (6,10—24). Z wszystkich Listów apostoła Pawła najwyższe
prawdy dotyczące życia chrześcijańskiego, znajdujemy w Liście do Efezów. List
ten obfituje w bogactwo duchowe, a jednak jest równocześnie ś niezmiernie
praktyczny. Pierwsza połowa tego Listu objawia nam, że życie nasze w Chrystusie
polega na naszym połączeniu się z Nim W najwyższych niebiosach. Druga połowa
wyjaśnia nam w bardzo praktycznych słowach, w jaki sposób takie niebiań ske
życie winno być prowadzone przez nas tutaj na ziemi. Nie mamy zamiaru studiować
tego Listu szczegółowo, ale przyjrzymy się niektórym zasadom, które stanowią
niejako jego serce. W tym celu wybierzmy z każdej z wymienionych trzech części
jeden wiersz kluczowy, kt6ry da nam pojęcie o myśli przewodniej danej części
tego Listu. W części pierwszej zwróćmy Uwagę na słowa: „Bóg… posadził” w
wierszu 2,6, jako że są one jakby kluczem, umożliwiającym zrozumienie tej części
Listu do Efezów, a równocześnie wyjaśniają tajemnicę prawdziwego doświadczenia
chrześcijańskiego. Bóg nas posadził pospołu z Chrystusem w niebiosach, dlatego
też każdy chrześcijan musi rozpocząć swoje życie duchowe od tego miejsca odpoczn
en4a. W drugiej części wybieramy słowo: „chodżcie” (Efez. 4,1) jako wypowiedź
charakterystyczną dla naszego życia w tym świecie, które jest tematem tej części
Listu do Efezów. Słowo to jest wezwaniem, abyśmy w naszym chrześcijańskim
postępowaniu objawiali to, co przystoi posiadającym tak wysokie powołanie. I
wreszcie w części trzeciej znajdziemy klucz do naszego ustosunkowania się do
wroga naszej duszy, w jednym słowie: „stójcie” (Efez. 6,11), które mówi o
odniesieniu przez nas w końcu zwycięstwa. Życie wierzącego zawsze ma trzy
aspekty: jego stosunek do Boga, do bliźniego i do mody szatańskich. Aby człowiek
mógł się stać użytecznym w rękach Bożych, musi odpowiednio uregulować wszystkie
te trzy zagadnienia: swoje stanowisko wobec Boga, Swoje życie i swój bój. Nie
dostaje mu tego, czego od niego Bóg żąda, jeśli nie docenia któregokolwiek z
tych trzech zagadnień, jako że każde z nich stanowi sferę działalności Bożej,
którą przewidział na chwałę sławy łaski Swojej, „którą nas Obdarował w
Umiłowanym” (Efez. 1, 6).
